De stilte van de Camino gaf me ruimte om dichtbij mijzelf te zijn. Wat ik eigenlijk altijd heb, is dat ik het thuisfront nooit mis als ik weg ben. Ik heb ook zelden behoefte aan contact. Geen gemis van mijn man of onze drie kinderen, geen behoefte aan contact of afleiding. Zo fijn om af en toe echt alleen met mijzelf te zijn, want hoe vaak is dat nou!? vrij van de invloeden van buitenaf die me normaal zo kunnen meeslepen.
Hoe vaak gebeurt het dat je echt helemaal bij jezelf bent? Zonder dat er iets of iemand van buitenaf op je inwerkt? Zonder externe prikkels die constant aan je trekken?
Die tijd alleen met mijn gedachten en een vriendin die precies de juiste vragen stelde, zonder oordeel, zonder belang, bracht me inzichten die ik anders misschien niet had gekregen. Soms heb je nu eenmaal de juiste vragen van een ander nodig, om te kunnen luisteren naar wat er diep van binnen leeft.
Wat ik op de Caminho weer besefte, was hoe het voelde om echt even alleen te zijn. Zonder ruis. Zonder verwachtingen. Zonder mensen die – vaak met liefde – iets van je vinden of iets van je willen. In dat lopen, stap voor stap, vond ik mezelf weer terug. Mijn eigen tempo. Mijn eigen stem.
In Nederland werd ik vaak meegezogen in 'het gedoe' van anderen. De to-do’s, het matealisitsch groeien, de meningen, het moeten kiezen en denken vanuit angst; de ‘je zou eigenlijk…’ of ‘hoe zie je dat dan voor je?’ En eerlijk? Soms raak ik mezelf daarin kwijt. Ik ben goed in afstemmen, in rekening houden, in verbinden, zo goed, dat ik soms vergeet dat de thema's met zorgen of angsten waar anderen mee rondlopen niet die van mij zijn.
Ik voel me zelden thuis in één hokje. Ik hop liever van eiland naar eiland. Luisterend. Onderzoekend. Van veel vind ik niets, van sommige dingen juist alles.
Wat ik leerde onderweg: je kunt samen zijn met anderen én trouw blijven aan jezelf. Dat vraagt aandacht. Ruimte. En soms: afstand. Niet om weg te gaan, maar om helder te blijven.
In mijn werk als verbinder geef ik anderen graag die ruimte. Maar ik besef nu meer dan ooit: ik heb die ruimte ook zelf nodig. Om te blijven lopen. Op mijn eigen pad.
In mijn werk als verbinder bij Coach Connectie zie ik datzelfde patroon terug. Mensen willen zorgzaam zijn, verbinden, maar vergeten zichzelf soms. Mijn rol is om ze te helpen de juiste vragen te stellen en te durven kiezen voor wat zij écht nodig hebben.
Want alleen als je bij jezelf bent, kun je ook écht verbonden zijn met anderen.
Reactie plaatsen
Reacties