Na de zomer weer opstarten; terug naar connectie

We kozen niet bewust maar zochten een huisje in Portugal en konden een betaalbaar huisje op het platteland vinden. Ons huisje lag dichtbij het Monchique-gebergte in het zuiden van Portugal. Geen plan. Gewoon toeval.

De zomer is voor mij altijd een tijd van reflectie. Dit gebeurd automatisch. Mijn man en ik kijken terug op het afgelopen jaar en zetten intenties voor het nieuwe jaar.

“Oh, dan zou ik even naar de huisarts gaan.” Dat is vaak het eerste wat je hoort als je ergens last van hebt. En eerlijk? Dat is ook precies wat ik deed. Ik had een uitslag op mijn huid. Niet ernstig, maar wel hardnekkig, soms rustigere periodes maar het kwam steeds terug. Dus zoals ik gewend was, ging ik naar de huisarts. Zalven, hormooncrèmes, je krijgt het meteen voorgeschoteld. Toch merkte ik dat het ging wringen, waarom wordt er niet verder gekeken of gevraagd en enkel op de symptomen gespeeld? We volgen vaak de route die we kennen.Die van de huisarts. De gezondheidszorg. En daar is niets mis mee, het is zorg is ook nodig, bij acute klachten, medische vragen en directe oplossingen.

Wij hebben zo'n inductiekookplaat in Nederland met zo’n fancy afzuigfunctie wat de standaard tegenwoordig is. En ons interieur? Strak, trendy, door Eigen Huis en Tuin geleverd. Echt, het is allemaal superleuk en het geeft ons comfort en plezier.

De stilte van de Camino gaf me ruimte om dichtbij mijzelf te zijn. Wat ik eigenlijk altijd heb, is dat ik het thuisfront nooit mis als ik weg ben. Ik heb ook zelden behoefte aan contact. Zo fijn om af en toe echt alleen met mijzelf te zijn, want hoe vaak is dat nou!? 

Na vijf dagen wandelen over de Camino keerde ik terug naar ons dilemma leven in Portugal. Niet terug naar een bekend thuis wat je met je ogen dicht leeft, maar naar een leven dat volop in beweging was, en dat was nog maar een understatement. Mijn voeten hadden de aarde weer stevig geraakt, mijn hoofd vond rust in het wandelen, en toch stond ik weer oog in oog met een berg aan vraagtekens thuis waar ik niet omheen kon.

De vierde dag van de Camino was het keerpunt. Niet alleen omdat mijn benen begonnen te protesteren of omdat mijn voeten inmiddels doorhadden wat er van ze werd gevraagd. Maar omdat ik voor het eerst echt voelde wat ik al zo lang met me mee had gedragen onzichtbaar maar altijd aanwezig: de emotionele en mentale ballast.

Als ik terugdenk aan de eerste dagen op de Camino, herinner ik me vooral het langzaam wennen aan het ritme van de wandeling, eten, wandelen, slapen. Niet hoeven te zorgen en alle tijd om te vertragen. 

Afgelopen mei bevond ik me midden in dat 'niemandsland' die 'tussenperiode' in Portugal, die tussenfase waarin je niet meer bent wie je was, maar het nieuwe ook nog niet helder is. Het voelde alsof ik tussen twee werelden zweefde, zowieso zweefde, elke dag, de grond al weken niet meer aangetikt. Ik kreeg de kans om 5 dagen weg te gaan van het gezin en met een vriendin te lopen op de Caminho. 

Het plan was eenvoudig: een half jaar naar Portugal.

Ik ben iemand die ’s ochtends nog denkt: mooie steekproef, goed onderbouwd onderzoek, en ’s middags in een webshop zit te twijfelen welke edelsteen ik het beste kan kopen.