Na vijf dagen wandelen over de Camino keerde ik terug naar ons dilemma leven in Portugal. Niet terug naar een bekend thuis wat je met je ogen dicht leeft, maar naar een leven dat volop in beweging was, en dat was nog maar een understatement. Mijn voeten hadden de aarde weer stevig geraakt, mijn hoofd vond rust in het wandelen, en toch stond ik weer oog in oog met een berg aan vraagtekens thuis waar ik niet omheen kon.
Die stilte tijdens het lopen stond in schril contrast met de drukte thuis. Met mijn man en onze drie kinderen leefden we een leven dat tegelijkertijd spannend, chaotisch en vooral intens was. Nieuwe routines moesten worden gevonden, dromen gedeeld, twijfels uitgesproken en kinderen die hier op reageren.
Het moeilijkste moment? Dat ik eigenlijk geen zin had om te stoppen met de Camino. Ik wilde gewoon blijven lopen. Alsof ik bang was dat als ik zou stoppen, die rust en helderheid meteen zouden opstijgen om weer weer weg te vliegen. Alsof mijn hoofd zonder het wandelen weer meteen zou gaan ratelen.
Op de Camino dwong het lopen me om een ander tempo te kiezen: stap voor stap. Iets waar ik thuis eigenlijk een beetje slecht in ben ik ben van het sprinten, alles uit de dag halen tot de uitputting toeslaag. Maar die wandeling leerde me geduld te hebben met mezelf en mijn proces. Het kan dus wel.
Toch, terug in Portugal, werd ik weer meegezogen in de snelle stroom van de dagelijkse dynamieken. Die vraagstukken waar ik mee worstel, wat wil ik zelf, wat willen we als gezin, wat past echt bij ons? ik weet absoluut wat echt bij ons past, maar wat als de omgeving hier misschien niet zo'n fan van is? en hop...hoofd weer aan.
Soms voelde ik me compleet verloren in mijn eigen gedachten die alle kanten op vliegen. Maar dan denk ik terug aan die wandelingen: gewoon lopen, niets meer, niets minder.
Dus ja, ik ben terug, maar niet terug naar hoe het was. Ik ben onderweg, nog steeds zoekend, soms struikelend, maar ook groeiend. En ik weet één ding zeker: verandering komt stap voor stap. Geen sprint, geen quick fix, maar een ontdekkingsreis met een flinke dosis geduld. En het vertrouwen dat het goed komt, je alleen maar een been voor de ander hoeft te zetten.
En eerlijk? Dat ik soms helemaal niet zo zen ben als ik wil lijken, dat ik nog steeds schreeuw in de auto met keiharde house op: “Ja, we doen dit!” en vol met adrenaline thuis kom bij ons Portugese plattelandshuisje, dat hoort er allemaal bij. Het is niet altijd rustig, het kan niet altijd rustig zijn, maar het is wél mijn pad. Stap voor stap.
Reactie plaatsen
Reacties