Wij hebben zo'n inductiekookplaat in Nederland met zo’n fancy afzuigfunctie wat de standaard tegenwoordig is. En ons interieur? Strak, trendy, door Eigen Huis en Tuin geleverd. Echt, het is allemaal superleuk en het geeft ons comfort en plezier.
Maar eerlijk? Als ik denk aan wat ik later wil herinneren op mijn sterfbed, is het niet die inductiekookplaat waar ik aan denk, of hoe gelikt ons interieur was. Nee, dan gaat het om hoe ik heb geleefd, wat ik voelde, en vooral: hoe vrij ik me heb kunnen voelen te zijn wie ik echt ben. Niet gevangen in de verwachtingen en het tempo van een bepaalde levensstijl die niet de mijne is.
En terwijl ik dat besef, moet ik ook lachen om strijd die ik met onze kinderen heb gevoerd (was gelukkig maar van korte duur). Het is vooral blijven hangen hoe ik met mijn beste wil onze meiden geprobeerd heb in modieuze pastelkleuren te krijgen, terwijl zij vasthielden aan hun fel-fluor cluttercore outfits. Hoe ik dus bezig was met het afleren van wat ze zelf wilden, ze aanpassend aan de ‘omgeving’ en de mode. Een kleine, dagelijkse strijd tussen hun authenticiteit en mijn wens om ze vooral in het 'mode' systeem te krijgen.
Dat is precies wat het ook is: de constante dans tussen wie je bent en wat de wereld van je verwacht. Het gevoel om telkens weer een beetje van jezelf aan te passen, soms zelfs af te leren, om te passen in een omgeving die graag iedereen in een hokje stopt.
Dat vind ik het vermoeiende van Nederland. De polarisatie. Dit is goed, dat niet. De cultuur waarin we zo vaak in hokjes denken, waarin iedereen vindt dat je ergens iets van moet vinden, en waarin ‘druk zijn’ bijna een statussymbool is. Alsof je pas meetelt als je mee rent, meer hebben, meer bereiken. Ik wil daar niet in mee, al is het soms moeilijk om niet meegesleurd te worden, het gebeurd gewoon.
En dat is precies waarom het zo waardevol is om af en toe iemand te hebben die je helpt terug te komen bij je eigen bedoeling, bij wie jij écht wilt zijn, los van de ruis en verwachtingen. Iemand die je herinnert aan wat écht belangrijk voor je is, en je ondersteunt om je eigen pad te blijven volgen. In mijn werk als coach connector zie ik keer op keer hoe waardevol zo’n ‘referent’ kan zijn.
Een vriendin zei ooit tegen mij: ‘Iedereen zou drie referenten in zijn omgeving moeten hebben.’ Mensen die je eerlijk spiegelen, zonder oordeel, die je stimuleren te blijven luisteren naar jezelf, ook als het even lastig is. Die ruimte geven om te voelen, te twijfelen, en weer helder te krijgen wat je écht wilt.
Want soms, als je midden in die drukte staat, verlies je jezelf zomaar uit het oog. Dan is het een cadeautje om iemand te hebben die je liefdevol terugbrengt bij jouw bedoeling. En dat is precies wat ik wil bieden: een onafhankelijke, persoonlijke verbinding die helpt om helderheid te scheppen en jou weer in contact te brengen met jouw eigen kompas.
Dus ja, ik kijk uit naar de terugkeer naar Nederland, maar ik weet ook dat het een bewuste keuze wordt om in die drukte mijn eigen ritme te blijven vinden, met hulp als dat nodig is, en het vertrouwen dat ik mijn pad soms even kwijtraak maar vervolgens ook weer zal vinden. Want uiteindelijk gaat het erom dat ik leef zoals ik dat zelf wil, en niet zoals anderen vinden dat het hoort.
Reactie plaatsen
Reacties