Als ik terugdenk aan de eerste dagen op de Camino, herinner ik me vooral het langzaam wennen aan het ritme van de wandeling, eten, wandelen, slapen. Niet hoeven te zorgen en alle tijd om te vertragen.
In Portugal ervoer ik vaak een gevoel van dat ik het allemaal niet kon vatten, dat wat er gebeurde. Het gezin, de nieuwe omgeving, onze toekomstplannen, het was een mentale achtbaan waar mijn hoofd voortdurend in draaide.
Op de Camino dwong het lopen me om een ander tempo te kiezen. Stap voor stap.
Mijn lijf begreep het al snel, maar mijn hoofd bleef nog even doordenderen. Alsof het harder moest roepen dan ooit: "Ja, ik wil dit! Ik wil Portugal!" bijna paniekerig, alsof als ik het niet luid genoeg zou schreeuwen, het zomaar weer uit mijn handen zou glippen.
Die onrust zat diep. Want deze stap, dit avontuur, voelde zo kloppend, maar tegelijkertijd zo kwetsbaar. Wat als het niet zou lukken? Wat als we straks terug moesten? Dus bleef mijn hoofd duwen, trekken, gillen.
Maar met elke kilometer die ik liep, werd het stiller. En de natuur hielp mij herinneren: je hoeft het niet te forceren.
Het komt. Wat komt. En het mag rustig zijn. Rustig groeien. In vertrouwen. Zoals alles in de natuur ook groeit, op zijn eigen tijd.
Als verbinder weet ik hoe belangrijk het is om deze vertraging te erkennen in veranderprocessen. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor de mensen die ik ondersteun. We leven in een maatschappij die snelheid beloont, maar echte verandering vraagt tijd en ruimte.
Die wandelingen gaven me die ruimte. Ze leerden me dat rust en vertragen geen teken van zwakte zijn, maar juist de basis voor groei. Dat je niet altijd hoeft te ‘fixen’, maar mag luisteren, voelen, en er gewoon zijn.
Wat ik ook ervoer: vertragen betekent soms ook worstelen. Mijn hoofd wilde vooruit, wilde duidelijkheid, wilde controle. Maar mijn lichaam fluisterde iets anders: laat het los, vertrouw het proces.
Die spanning tussen willen en zijn, tussen hoofd en lijf, herken ik in mijn werk als gids voor mensen die zoeken naar passende zorg en begeleiding. Het is een zoektocht naar balans.
De Camino liet me voelen dat die balans niet vanzelf komt, maar iets is waar je elke dag opnieuw aan werkt. En dat het oké is als dat proces niet altijd rechtlijnig verloopt.
Vertragen is een vorm van zelfzorg. Het geeft je de kracht om door te gaan, ook als het even niet helder is wat de volgende stap is.
Reactie plaatsen
Reacties