Het plan was eenvoudig: een half jaar naar Portugal.
Tijd met het gezin, vertragen, ruimte maken.
Niet om alles achter te laten. Nog niet.
Maar het idee van een tijdelijk avontuur voelde veiliger dan écht het roer omgooien.
En toch…
Die stap, hoe klein hij op papier ook leek, zette iets groots in gang.
We zijn nu een half jaar verder, en alles is anders.
Niet meteen. Niet volgens een strak plan.
Maar langzaam, van binnenuit.
Wat begon als “even ertussenuit”, werd een soort ontrafelen.
Van oude patronen. Verhalen over wie we zijn. Wat we doen. Wat we belangrijk vinden.
En toen belandden we daar:
In het niemandsland.
Die rare tussenfase waarin je het oude al hebt losgelaten, maar het nieuwe nog geen vorm heeft.
Precies toen, op een dag dat de misselijkheid ons weer overviel en we niet wisten waar we het hadden, na maanden in een achtbaan te hebben gezeten, stuurde mijn man mij een post van Wendy Kwaks.
We liepen allebei onze eigen weg in de storm, maar deze woorden raakten ons allebei:
“Wat niemand erbij vertelt, is dat er een niemandsland zit tussen het oude en het nieuwe. Je laat alles achter, maar het nieuwe is er nog niet. Het is donker, koud, stil. En tegelijk: als je blijft gaan, bouw je. Aan een leven dat klopt.”
Die woorden maakten iets los.
We begrepen ineens beter waar we zaten.
En dat we daarin niet alleen waren.
Het werd niet meteen makkelijker, maar wel zachter.
Minder paniek, meer overgave.
Nu, zes maanden later, durven we het hardop te zeggen:
We zijn niet klaar hier.
Portugal roept ons.
Het mag geen ‘tijdelijk uitstel’ meer zijn. We staan opnieuw op een drempel.
Geen tussenstop, maar misschien wel een nieuw begin.
En het mooie is: we hoeven het niet te weten.
We mogen het ontdekken.
Mijn werk beweegt mee.
Hier, in deze nieuwe ruimte, wordt duidelijk wat al lang in mij zat.
Ik ben geen coach. Maar ik ben wél iemand die luistert. Die kijkt. Die verbindt.
Die helpt om helderheid te vinden in verwarring.
En steeds meer mensen weten me te vinden.
Voor een gesprek. Een richting. Een keuze.
De komende tien weken deel ik hier mijn reis.
Niet als handleiding.
Maar als herkenning.
Misschien sta jij ook in het niemandsland.
Misschien heb jij ook een stap gezet waarvan je pas later voelt hoe groot hij eigenlijk is.
Dan wil ik dit zeggen:
Je hoeft het niet te overzien.
Blijf lopen.
Het pad ontvouwt zich, precies terwijl je het gaat. 🌿
Met dank aan Wendy Kwaks voor de woorden
Reactie plaatsen
Reacties